Rozdział 9

Nie zdążyłem jeszcze zjeść nawet śniadania, jak rozdzwonił się mój telefon. Odebrałem z ustami pełnymi jajecznicy, niezadowolony, że koś przerywa mi posiłek.

- Luis, gdzie jesteś ćwoku?  Czekamy pod twoim domem już piętnaście minut –usłyszałem zirytowany głos Artura.

- Co się tak śpieszycie? Nie wiedziałem, że tak lubicie sprzątać.

- Nie wymądrzaj się od rana, tylko się pośpiesz. Nie chcę zadzierać z tym skrzydlatym kolesiem. Zrobimy swoje i będziemy wolni.

- No dobrze, już schodzę - złapałem po drodze jeszcze jedną kanapkę i ruszyłem do drzwi.

- Kiedy wrócisz? - zapytała, kręcąca się po kuchni, Sonia.

- Nie wiem, jak skończymy. Mam przy sobie komórkę, więc jak będziesz czegoś potrzebowała to zadzwoń - pomachałem jej na pożegnanie i już byłem przed domem. Pierwszy raz zobaczyłem Samuela, ubranego w swobodny strój. Do tej pory zawsze elegancki, teraz miał na sobie wytarte, obcisłe jeansy i czarny krótki podkoszulek. Oczywiście na widok jego zgrabnego tyłeczka i dobrze widocznych mięśni na klatce piersiowej, bezwstydnie się na niego zagapiłem. Dostałem za to w głowę od Artura.

- No mały, nie podniecaj się tak od razu. Co ty widzisz w tym bladym nietoperzu?

- Myślę, że to samo co ty - popatrzyłem na niego wymownie, widząc jak jego oczy błądzą po płaskim brzuchu mężczyzny. Pokazałem mu język i przezornie schowałem się za Ostrowskim, aby nie mógł mnie dosięgnąć. Sam poprowadził nas w głąb lasu, sobie tylko wiadomą ścieżką. Już po dziesięciu minutach wędrówki całkowicie straciłem orientację w terenie. Zatrzymaliśmy się w końcu przed niewielkim, skalistym wzniesieniem. Mężczyzna podszedł do zbocza, nacisną parę kamieni na stromej ścianie i przed nami otworzyło się spore, ciemne wejście do tunelu. Zapaliłem kieszonkową  latarkę, z którą ostatnio się nie rozstawałem i ruszyłem w głąb długiego korytarza. Wkrótce dotarliśmy do ogromnych, bogato zdobionych, miedzianych drzwi, oczywiście na głucho zamkniętych.

- I co teraz? Jak nikogo nie ma w domu, to może wracamy? - zapytałem z nadzieją w głosie patrząc na przyjaciół.

-Tak łatwo się nie wykręcisz. Ty nas w to wpakowałeś, więc  pukaj - odparł Sam wskazując na niewielką kołatkę w kształcie węża, której ja nie zauważyłem. Niestety wbrew moim oczekiwaniom drzwi się otworzyły. Wkroczyliśmy jak się to mówi - na salony. Rozejrzałem się dookoła i aż jęknąłem z rozpaczy. Z boku dobiegł mnie identyczny odgłos wydobywający się z ust Artura.

- Ile to ma cholera, metrów kwadratowych? - zapytałem zrozpaczony.

- Z tysiąc, może więcej. Ten dom, a właściwie podziemny zamek, ma kilka pięter. Oprócz mnóstwa pokoi jest jeszcze ogromna biblioteka i całe hektary szklarni. Załatwiłeś nas na resztę życia Luis - Sam wykrzywił się do mnie ironicznie - Jak myślisz, ile dziesiątków lat zajmie nam posprzątanie tego wszystkiego?

- A to przewrotny drań! To dlatego miał taką zadowoloną minę. Jak mogłem być taki głupi i się zgodzić w ciemno na jego propozycję?

- Patrz to chyba do nas - Artur zerwał ze ściany jakąś kartkę.

Do ekipy sprzątającej!

Proponuję, byście zaczęli od odkurzenia biblioteki . Jest na końcu tego korytarza. Postarajcie się nie zdemolować mi domu - to dotyczy głównie Luisa i Artura. Bawcie się dobrze i bądźcie ostrożni. Tutaj można się natknąć na wiele niespodzianek.

Wasz Pan i Władca –Avgar

- No to chodźmy. Im szybciej zaczniemy tym lepiej - pomaszerowałem we wskazane miejsce. Kiedy jednak otworzyłem drzwi, dosłownie ścięło mnie z nóg. Ta cholerna biblioteka była większa od mojego domu. W dodatku sufit był tak wysoko, że ledwo go widziałem. To była po prostu ogromna jaskinia z wykutymi w ścianach regałami. Na kamiennych półkach stały chyba miliony książek. Wszystko to oplecione systemem balkonów, galerii i schodów, aby można było je dosięgnąć. Pośrodku komnaty stały rzędy stołów, na których także piętrzyły się stosy porozrzucanych woluminów i pewnie od tego powinniśmy zacząć.

- Co się tak patrzycie? Do pracy dzielni wojownicy. Tutaj jest katalog według którego poukładane są książki - rzucił w nas jakimś zakurzonym tomem Sam. -Za jakieś dziesięć lat, zrobimy tu porządek. Cała nadzieja w tym, że Avgarowi znudzi się nasze towarzystwo. Bardzo nie lubi obcych w swoim domu. - Trzeba przyznać, że mężczyzna od razy zabrał się ostro do pracy wykazując się niesamowitą szybkością i systematycznością. Gdzie nam nieborakom do niego.

- Nieźle mu idzie co? -odezwał się Artur.

- Taa, wiesz on jest tak zajęty, że nawet nie zauważy jak sobie pójdziemy. Skoro mamy tu spędzić tyle lat, to nie zaszkodzi jak najpierw sobie pozwiedzamy - powiedziałem cicho patrząc na mężczyznę wymownie.

- Masz rację, koniecznie powinniśmy poznać teren - odpowiedział równie konspiracyjnym szeptem Artur, cofając się do drzwi - Chodu!

- Mam ochotę zobaczyć te sławne szklarnie, a ty?

- Na początek może być. Myślę, że to gdzieś na samym dole. Chodźmy do windy.

…………………………………………………………………………………………

Szklarnie były naprawdę piękne i rzeczywiście ciągnęły się w nieskończoność. Pełne niezwykłych roślin, jakich nigdy nie widziałem. Stałem zafascynowany pośród słodko pachnących kwiatów i nie mogłem oderwać od nich oczu. Były równie wysokie jak ja, miały ciemnofioletowe, aksamitne kielichy wielkości mojej głowy na grubych, mięsistych łodygach. Z boków wyrastały im jakby długie witki pokryte jakąś lepką, ładnie pachnącą substancją. Artur oczywiście nie wytrzymał, zaczął dotykać i gładzić delikatne płatki.

- Niesamowite, ciekawe czy Avgar dałby mi sadzonkę - zachwycał się mężczyzna. Jakież było moje zdumienie, kiedy spokojna do tej pory roślina wyciągnęła z ziemi korzenie i ruszyła w stronę Artura. Zaczęła głaskać go zielonymi odrostami po rękach, a potem owinęła się wokół jego talii w czułym uścisku. Z kielicha wysunął się czarny, rozwidlony języczek i zaczął lizać zaskoczonego mężczyznę po szyi. Już po minucie Artur siedział na ziemi wijąc się bezradnie i zaśmiewając się do łez.

-To okropnie łaskocze. Pomóż mi uwolnić się od tego dziwoląga.

-Trzeba było jej nie dotykać. Wyraźnie cię polubiła. Daj jej buzi, to może się odczepi - chichotałem beztrosko zamiast pomóc przyjacielowi - W końcu znalazłeś kogoś kto odwzajemnia twoje uczucia i lubi się miziać. Ostatnio byłeś taki niedopieszczony, więc nie powinieneś narzekać - nie zdążyłem skończyć zdania kiedy poczułem coś lepkiego na mojej szyi. Silne zielone łodygi zacisnęły się mi w pasie, a długi języczek zaczął lizać moje ucho. Wkrótce leżałem obok Artura na ziemi, śmiejąc się jak głupi.

- Jak myślisz, kiedy Sam zorientuje się, że nas nie ma? - próbowałem się uwolnić, co spowodowało tylko mocniejsze zaciśnięcie się zielonych więzów.

- Nieprędko, on ma fioła na punkcie książek. Jak dorwie ciekawą lekturę, to przepada na kilka godzin.

- Więc zginiemy załaskotani na śmierć?

- Może nie będzie tak źle? Cały się już kleję.

- Ja też, ta substancja wywołuje jakieś mrowienie i potęguje te łaskotki - wypiszczałem słabym głosem. Podniosłem głowę i rozejrzałem się w poszukiwaniu jakiegoś ratunku. Z przerażeniem stwierdziłem, że inne kwiaty, jakby zainteresowane sytuacją, przysuwały się coraz bliżej.

- Pomocy!! - zacząłem wrzeszczeć zdesperowany.

- Wiedziałem, że nie powinienem was tu zostawiać samych - usłyszałem z ulgą znajomy, niski głos. - Przestań się szarpać i bądź cicho - widziałem jak Avgar pochyla się nade mną i szepce kilka słów. Poczułem jak więzy puszczają, w końcu mogłem usiąść i odetchnąć swobodnie. Rośliny zaczęły się wycofywać wypuszczając ze swoich zielonych szponów mnie i Artura. Chciałem wstać, ale niespodziewanie zrobiło mi się słabo  i wpadłem prosto w szerokie ramiona demona. Pokręcił tylko głową, patrząc na mnie z naganą.

- Przepraszam - pisnąłem cieniutko chowając głowę w ramionach.

- Eh ty mały głupolu, co mi z twoich przeprosin. Cały się lepisz i ledwo trzymasz się na nogach. Niewiele brakowało, aby was załatwiły. Czulistki mają teraz okres godowy i są bardzo niebezpieczne - Avgar wziął mnie na ręce i skierował się do najbliższej łazienki, zupełnie nie przejmując się leżącym na ziemi, ledwie dyszącym Arturem. A ja, kompletnie zapominając o ostrzeżeniach Samuela przytuliłem się do szerokiej piersi mężczyzny, cicho mrucząc z zadowolenia. Mocny, równy rytm jego serca uspokajał mnie. Potarłem policzkiem o twarde mięśnie, kryjąc zarumienioną twarz w jego koszuli. Mam nadzieję, że nie zauważył jak na mnie działa. Było mi tak dobrze, bezpiecznie, cieplutko i….

- Ożesz, cholera jasna!! - Poczułem strumień lodowatej wody uderzający w moje ciało. Ten drań postawił mnie w płytkim brodziku i trzymając za ramiona spuścił mi niespodziewanie na głowę, zimny prysznic. –Jesteś okropnym draniem! - wrzasnąłem oburzony szczękając zębami i usiłując wyrwać się z jego uścisku.

- Wiesz, musiałem nieco ochłodzić twoje zmysły - spojrzał na mnie złośliwie ślizgając się wzrokiem po moim mokrym ciele. Jego oczy zabłysły, oblizał zmysłowo czerwone wargi. - Bałem się, że coś głupiego przyjdzie ci do głowy. Na przykład możesz się na mnie znienacka rzucić. W twoim wieku i z tymi buzującymi hormonami to normalne. A ja, nie mam ochoty użerać się z napalonym małolatem.

- Jak śmiesz?! Myślisz, że ktoś taki mógłby mi się podobać? Śnij dalej - krzyknąłem urażony i zawstydzony reakcją własnego ciała.- Jednak zauważył. Nic nie umknie tym szkarłatnym ślepiom. Znowu zrobiłem z siebie głupca.

- Aha, a więc nic do mnie nie czujesz? - uśmiechnął się do mnie z przesadną słodyczą i niespodziewanie przyciągną do siebie tak blisko, że pomiędzy nasze ciała nikt nie wcisnąłby nawet kartki papieru. Poczułem przez mokre, cienkie spodnie, jak jego pobudzony penis ociera się o mojego nabrzmiałego członka. Jęknąłem i zadrżałem w jego ramionach.

- A to pewnie był okrzyk obrzydzenia?! - Avgar wbił we mnie szkarłatne ślepia, wyraźnie sobie pokpiwając z mojej głupoty. - Może bym ci uwierzył, gdybym nie miał twardego dowodu na potwierdzenie mojej teorii, skrzaciku.