Rozdział 30

W piątek po południu siedzieliśmy z Sonią przy obiedzie tylko we dwójkę. Dziewczyny miały jeszcze jakieś dodatkowe zajęcia na uczelni. W końcu miałem okazję zapytać ją o coś, co od kilku dni nie dawało mi spokoju. Przeszukałem już domową bibliotekę, ale na temat bezimiennego czy też Nissima nic nie znalazłem. Wsuwałem więc pstrąga smażonego na masełku i zastanawiałem się jak wyciągnąć od ciotki potrzebne informacje. Ta gadatliwa na co dzień dziewczyna potrafiła być niesamowicie dyskretna. Nie lubiła się zbytnio dzielić swoimi wiadomościami o miejscowych tajemnicach. Westchnąłem ciężko nie wiedząc jak zacząć rozmowę.

- Luis, wyduś to z siebie. Wiercisz się na tym krześle jak stado pcheł – odezwała się Sonia. – Jeszcze chwila i wybuchniesz jak syfon z nadmiaru energii.

- Wiesz, trochę się martwię tym nowym sąsiadem. Skoro mieszka tu tyle czasu to chyba wiesz coś na jego temat – zacząłem ostrożnie starając się nie zdradzić jak bardzo zależy mi na tej informacji. – Coś niedobrego musiało się w przeszłości wydarzyć między nim a Avgarem. Taką nienawiścią nikt nie pała bez powodu.

- Luis, ale z ciebie głupek. Jak myślisz dlaczego nazwano go Bezimiennym? Chyba nie myślisz, że jesteś pierwszą osobą, która wlazła do grobowca? Nikomu jednak nie udało się odczytać dziwnych znaków na płycie. Wiedzieliśmy tylko że to mężczyzna ze szlacheckiego rodu, który żył w czasach sarmackiej Polski. Zapytaj lepiej swojego kochasia, sądząc z tego co mówiłeś doskonale się znają.

- Właściwie to i tak muszę do niego iść, jeszcze mi nie odpuścił tego sprzątania szklarni – podniosłem się, wciągnąłem na siebie jakąś kurtkę i pobiegłem do podziemnego zamku. Szkoda, że Sonia wiedziała tak niewiele, bo z Avgarem może być jeszcze trudniej. Odnalazłem go w jego laboratorium. Obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem i wręczył mi nową listę zbiegów. Niestety był nadal na mnie zły. Nie śmiałem więc odezwać się ani słowem. Nadal odczuwałem lekki ból w tyłku po jego klapsach. Nie chciałem się ponownie narażać na jego gniew. Poszedłem do szklarni ze spuszczoną głową. Mimo wszystko liczyłem na cieplejsze powitanie. Nie widzieliśmy się od kilku dni. Bardzo za nim tęskniłem. Zwłaszcza w długie jesienne wieczory. Tym razem z robotą dość szybko się uporałem. Wielkie niebieskie ślimaki były dość widoczne i łatwe do schwytania. Miały też jedną paskudną wadę. Produkowały mnóstwo jakiejś błękitnej substancji pozostawiając wszędzie spore plamy, które bardzo trudno było usunąć. Energicznie zabrałem się do polowania na brzydale. Po godzinie byłem już wolny. Postanowiłem iść do biblioteki. Demon nigdy nie zabronił mi z niej korzystać. Może tam znajdę coś o Nissimie. Ten mężczyzna nie tylko mnie wystraszył, ale także w jakiś sposób zafascynował. Wyczuwałem swoim ciekawskim nosem jakąś tajemnicę i miałem ogromną ochotę ją poznać. Ploteczki o sąsiadach lubimy chyba wszyscy. Zwłaszcza te bardziej pikantne. Odłożyłem na półkę pojemnik ze ślimakami. Potem je odniosę. Zacząłem grzebać w dziale z mitami i legendami. Miałem nadzieję, że jakiś inny poszukiwacz skarbów coś o Bezimiennym napisał. Zobaczyłem małą książeczkę o tytule ,, Bajka o śpiącym księciu”. Usiłowałem ją wyciągnąć, ale zaklinowała się między grubymi tomami. Szarpnąłem z całej siły i spowodowałem prawdziwą lawinę. Z ogromnego regału książki zaczęły wypadać jedna po drugiej. Zostałem zasypany całą ich górą. Nogi ugięły się pode mną i pacnąłem na ziemię.

- Aaaa… ratunku! – wrzasnąłem przestraszony. Trzeba przyznać, że demon miał refleks. Już po kilku sekundach był przy mnie i wydobywał mnie spod sterty.

- Jak zwykle nie umiesz nic zrobić bez siania wokół siebie zamieszania – warknął do mnie stawiając mnie na nogi. Urażony jego obojętnością chciałem go odepchnąć i nieopatrznie zahaczyłem o pojemnik ze ślimakami. Spadł nam wprost na głowy otwierając się przy tym i wypuszczając na wolność małych zbiegów. Rozpełzły się po całej okolicy. Kilka z nich wpadło Avgarowi za koszulę. Na swojej piersi też czułem delikatne łaskotanie.

- Luis, ty fajtłapo. Zabierz ze mnie te paskudztwa – mężczyzna skrzywił się z obrzydzeniem. Pchnąłem go więc na fotel i z niewinną minką usiadłem okrakiem na kolanach.

- Bardzo cię przepraszam. Nie ruszaj się bo cię całego poplamią – zacząłem rozpinać jego koszulę. Na widok umięśnionego torsu, aż jęknąłem w duszy z zachwytu. – Luis, opanuj się! – musztrowałem się w duszy. – Nadal jest na ciebie wściekły więc musisz uważać! – Z wielką powagą zacząłem go obmacywać w poszukiwaniu ślimaków. Muskałem jego lśniącą, śniadą skórę opuszkami palców co chwilę zahaczając przypadkowo o sutki. Zerknąłem na niego ukradkiem. Miał zamknięte oczy i zacięty wyraz twarzy. – Oho, postanowił mnie olewać. Nie ze mną takie numery! – pokręciłem tyłeczkiem na jego kolanach i zacząłem ściągać swój podkoszulek.

-Co robisz? – zapytał zaskoczony otwierając oczy.

- Coś mnie łaskocze. Chyba jeden po mnie pełza. Mógłbyś spojrzeć – Obróciłem się do niego to jednym to drugim bokiem, wyginając się w łuk i prezentując przy okazji nabrzmiałe sutki. Jednocześnie przesunąłem się do przodu ocierając się kilka razy pośladkami o jego twardniejącego członka. Widziałem jak przełyka ślinę i zagryza wargi.

- Przestań! Złaź – chwycił mnie za biodra i usiłował zepchnąć. Miał biedaczek jednak, he he, pecha. Moje jeansy były bardzo luźne i zsunęły mi się nieco z pupy odsłaniając do połowy pośladki i linię krętych włosów na moim podbrzuszu.- Cholera – jęknął zrezygnowany, cichym zaklęciem pozbawiając mnie spodni.

- Och… - pisnąłem nieco zaskoczony. Nie sądziłem, że tak łatwo mi pójdzie. Demon sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej niewielką tubkę z żelem.

- Skoro postawiłeś go na baczność, to teraz się nim zajmij – wskazał oczyma na swojego sztywnego jak pal członka. Wręczył mi pojemniczek oblizując pożądliwie wargi. Zarumieniłem się po same uszy i wycisnąłem na palce nieco przeźroczystej substancji. Ująłem w obie dłonie jego penisa i zacząłem delikatnie masować. – Luis, przyłóż się do tego. Znowu narozrabiałeś, więc musisz mnie jakoś przekonać do zaniechania kary. –Przyśpieszyłem tempo zachwycony, że pozwala mi się dotykać i najwyraźniej sprawia mu to przyjemność. Słyszałem ciche okrzyki namiętności wyrywające się z jego ust. Przesunął dłonie na moje uda. Rozsunął je szerzej i uniósł moje biodra do góry. Odsunął moje dłonie, nakierował swojego członka na drżącą dziurkę i zaczął mnie opuszczać powoli w dół. Czułem jak jego wielki, gorący penis zagłębia się w moim wnętrzu dochodząc chyba aż do gardła.

- Boli – jęknąłem próbując uciec.

- Ciśś… spokojnie maleńki –demon czule polizał mnie po szyi – to zaraz minie. Jesteś w środku taki ciasny i cieplutki. Pokręć dupcią – zrobiłem jak kazał i zorientowałem się, że nieprzyjemne uczucie rozpierania znikło. Zostało zastąpione podniecającym dreszczykiem, który zaczął pełznąć po moim krzyżu. – A teraz wio –Avgar ścisnął obiema rękami moje pośladki. Nadał im rytm. Zacząłem unosić się i opadać pokrzykując, kiedy jego członek ocierał się o moją prostatę. – O tak, skarbie wspaniale. Teraz trochę przyśpiesz – demon pogładził druga dłonią mojego penisa, powodując, że natychmiast wytrysnąłem jęcząc jak w agonii. Po kilku sekundach on też doszedł wykrzykując moje imię. Położyłem głowę na jego piersi wsłuchując się w bicie serca. Nigdzie nie czułem się tak szczęśliwy jak w jego szerokich ramionach. Mężczyzna oczyścił nas zaklęciem i okrył leżącym nieopodal pledem.

- Luii, o co chciałeś mnie zapytać? – odezwał się łagodnie i pocałował w policzek.

- Nie wiem czy powinienem, bo znowu się na mnie pogniewasz –odezwałem się nieśmiało nie chcąc psuć nastroju. – Opowiedz mi o Nissimie, dlaczego tak bardzo się nie lubicie. Skoro jest taki niebezpieczny, to wolałbym zrozumieć o co tu chodzi.

- Widzę, że muszę cię oświecić, bo nie zaznasz spokoju, co? – wyszczerzył się do mnie Avgar. – To naprawdę banalna historia. Nissim i ja dawno temu byliśmy kochankami. Był moją pierwszą miłością. Miałem zamiar nawet uczynić go swoim towarzyszem. W tych czasach byłem bardzo zaangażowany w sprawy polityczne mojego świata. Ciężko pracowałem po całych dniach. Często wyjeżdżałem i tygodniami nie było mnie w domu. Ogromnie za nim wtedy tęskniłem. Po jakimś czasie zrobił się wobec mnie chłodny i obojętny. Wreszcie któregoś dnia oznajmił mi, że odchodzi, bo znalazł sobie kogoś innego. Byłem w szoku. Próbowałem go zatrzymać, ale brutalnie mnie odepchnął. Stwierdził, że już nic nas nie łączy. Długo nie mogłem się otrząsnąć. Kiedy przyszedłem do siebie postanowiłem poznać swojego rywala. Spodziewałem się kogoś naprawdę wyjątkowego. Tymczasem okazało się, że to zwykły dzieciak. Śliczny i słodki, ale nic poza tym. Wyglądał zupełnie jak krucha porcelanowa laleczka. Postanowiłem udowodnić Nissimowi, że ten chłopaczek nie może się ze mną równać. Uwiedzenie go pod nosem byłego kochanka okazało się niezwykle proste. Mały był strasznie głupiutki i naiwny. Wystarczyło parę dni i już wskoczył do mojego łóżka. Przespałem się z nim kilka razy dla pewności. Nie miał za grosz honoru. Porzucił swojego ukochanego bez mrugnięcia okiem. Zastawiłem pułapkę. Tak ułożyłem sprawy, że Nissim zastał nas razem i wpadł w szał. Z początku oskarżył mnie o manipulację i rzucenie na jego chłopaka jakiegoś zaklęcia. Zwyczajnie nie mógł uwierzyć, że go zdradził. Mały jednak sam przyznał się do winy. Powiedział, że mnie kocha, a on był tylko pomyłką. Myślał chyba łatwowierny głupiec, że coś do niego czuję. Odepchnąłem go zimno i wytłumaczyłem, że posłużył mi tylko do zemsty. Nissim rzucił się wtedy na mnie i zaczęliśmy się bić, zapominając o całym świecie. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ten smarkacz pójdzie i skoczy z wieży. Kiedy przybiegł do nas strażnik z tą okropną nowiną nie było już kogo ratować.  Dzieciak nie żył.  Od tej chwili zaczęła się między nami prawdziwa wojna. Doprowadziliśmy nasz kraj do ruiny. W końcu zdenerwowana starszyzna postanowiła położyć temu kres. Uśpili nas obydwu. Widocznie uznali, że moja wina była mniejsza bo obudziłem się już po stu latach. To mniej więcej wszystko. Nie jestem bynajmniej dumny z tego co zrobiłem. Byłem wtedy młody i bardzo zakochany, a zazdrość kompletnie pozbawiła mnie rozsądku. Minęło wiele lat i te wydarzenia zatarły się nieco w mojej pamięci, a uczucie do Nissima zupełnie wygasło.  I na tym koniec. Sam widzisz, że to historia jakich wiele.

- Avgar, powinieneś go przeprosić. Jak coś tak paskudnego mogło przyjść ci do głowy? Bezimienny musiał bardzo kochać tego chłopca. Nie masz chyba zamiaru kontynuować tej wojny? – zapytałem cicho przytulając się do niego.

- Nie, ale mogę nie mieć wyboru. Jeśli cię skrzywdzi, zbiję drania bez wahania. Staraj się trzymać od niego z daleka. Na razie zaczekam na rozwój wypadków. Nie liczę na zawarcie pokoju, ale chociaż na rozejm  – westchnął ciężko. – Jeśli będę musiał zwrócę się o pomoc do starszyzny. Powinieneś już wrócić do domu. Chodź, odprowadzę cię – pocałował mnie delikatnie w usta i pociągnął za sobą.

- Z racji wieku, to chyba skleroza ci już dokucza. A gdzie hokus pokus? Chyba nie myślisz, że wrócę do domu na golasa? – spojrzałem na niego groźnie. – Chcesz, żeby Sonia znowu cię goniła z tasakiem?

………………………………………………………………………

 Po powrocie do domu zastałem straszne zamieszanie. Dziewczyny siedziały w kuchni na kanapie i pocieszały zapłakaną Ankę. Gotka przedstawiała sobą przysłowiowy obraz nędzy i rozpaczy. Cała zapuchnięta z rozmazanym makijażem szlochała prosto w bujną pierś mojej ciotki.

- Jak dobrze, że jesteś – odezwała się na mój widok Ilona. – Znajdź jakieś kropelki na uspokojenie i zaparz świeżej herbaty. Mamy tu prawdziwą tragedię – Pobiegłem szybko do apteczki, nastroiłem dzbanek napoju i przydreptałem z powrotem do dziewczyn. Sonia tuliła w ramionach trzęsącą się Ankę. Chyba nawet nie zauważyła mojego przybycia.

- Co się stało? Oświeć mnie, bo one zdaje się odpłynęły - zapytałem blondynkę coraz bardziej zaniepokojony.

- Jej brat zaginął. Policja szuka go od dwóch dni. Prawdopodobnie uciekł z domu po kłótni z ojcem. Ma dopiero siedemnaście lat i jest strasznym ciamajdą. Faktycznie mógł wpaść w tarapaty. Dziwne tylko, że się nie skontaktował z siostrą. Oni bardzo się kochają.

- E, może siedzi u jakiegoś kumpla, bo chce starych zmiękczyć – powiedziałem chcąc dodać dziewczynom trochę otuchy.

- Adaś nie ma żadnych przyjaciół. Jest okropnie nieśmiały – wychlipała Anka. – Pewnie pląta się gdzieś po Krakowie głodny i zmarznięty. Na jutro zapowiadali śnieg – rozbeczała się od nowa.

- Przestań się mazać. Musimy go poszukać. Masz jakieś jego zdjęcie? – rzuciłem do zrozpaczonej przyjaciółki.