Rozdział 1 TOM II ADAŚ

Dzisiaj chcę wam przedstawić kogoś nowego. Będzie on na zmianę z Luisem opowiadał o wydarzeniach rozgrywających się w Posoce. Mam nadzieję, że go polubicie.

Nazywam się Adaś Starski, mam siedemnaście lat i właśnie uciekłem z domu. Pokłóciłem się kolejny raz z ojcem o profil moich studiów. On już zaplanował całą moją przyszłość nie pytając mnie o zgodę. Jest wziętym adwokatem. Miałem skończyć studia i odziedziczyć jego kancelarię. Kompletnie nie wziął pod uwagę tego czego chcę ja, ani moich wrodzonych predyspozycji. Jestem ogromnie nieśmiały. Kiedy znajduję się w obcym środowisku ledwo mam odwagę otworzyć usta. Prawnik powinien być przecież wygadany i przebojowy. Tymczasem ja, kiedy miałem wystąpić na akademii rzygałem przez dwa dni ze strachu. Ojciec uważa, że robię to specjalnie żeby go zdenerwować. Dzisiaj nie tylko darł się na mnie prawie przez godzinę, ale też znowu mnie uderzył. Robił to zawsze tak sprytnie by nie pozostawiać śladów. Matka była tak zdominowana przez niego, że zaraz na początku awantury po prostu wyszła z domu. Przerażony, obolały i tak zaryczany, że ledwie widziałem co się dookoła dzieje złapałem plecak. Wrzuciłem do niego mojego laptopa, sweter (jestem zmarzluchem) i bezmyślnie wybiegłem na zewnątrz ubrany tylko w cienką kurteczkę. Dopiero w parku zorientowałem się, że nie mam przy sobie komórki. Nie miałem jak zadzwonić do siostry. Wiedziałem, że mieszka w jakimś małym, o dziwnej nazwie miasteczku w pobliżu Krakowa. Nigdy tam nie byłem i za żadne skarby nie mogłem przypomnieć sobie adresu. Rodzice w życiu nie pozwolili by mi jechać do Anki. Była buntowniczką i dzięki babci, która przekazała jej sporą sumę studiowała swoją ukochaną farmację. Zrobiło się strasznie zimno. Był już koniec listopada i zaczął padać pierwszy w tym roku śnieg. Cały dzień plątałem się po galeriach, a noc spędziłem w  sobie tylko znanej kryjówce w miejskim parku. Stała tam taka szopka na narzędzia ogrodnicze. Wszedłem tam przez obluzowaną deskę. Strasznie zamarzłem, ale przynajmniej miałem dach nad głową. Następnego dnia wpadłem na pomysł, aby iść na uczelnię siostry. W sekretariacie nie chciano mi jednak nic powiedzieć. Głupia sekretarka zasłoniła się ustawą o ochronie danych osobowych. W dodatku okazało się, że Anka nie ma dzisiaj wykładów. Dopiero jedna ze spotkanych studentek, najwyraźniej jakaś kumpela dała mi na nią namiar. Niestety następny bus do dziury w której mieszkała był dopiero wieczorem. Ciekawe jak ona dojeżdża do szkoły? Było już zupełnie ciemno kiedy wysiadłem na przystanku w Posoce. Szedłem ulicą oświetloną rzadko rozstawionymi latarniami. Nigdzie żywego ducha. Maleńkie miasteczko wyglądało jak z sennego koszmaru. Tylko w nielicznych oknach paliły się światła. Zaczęła opadać gęsta mgła mocno ograniczając widoczność. Pod jedną z lamp stał wysoki, jasnowłosy mężczyzna. Klnąc szpetnie naciskał na coraz to inny przycisk w komórce. Najwidoczniej niezbyt dobrze umiał ją obsługiwać. W końcu telefon wyślizgnął mu się z dłoni i upadł na ziemię. Plastikowa pokrywa otworzyła się i bateria wypadła na zewnątrz. Schyliłem się i podniosłem urządzonko, włożyłem na właściwe miejsce baterię i z uśmiechem podałem nieznajomemu.

- Proszę – odezwałem się nieśmiało. Spojrzałem w jego twarz i dosłownie oniemiałem. Żadne słowa nie byłyby w stanie wyrazić jej uroku. Zupełnie jakby z nieba zstąpił anioł żeby radować nasze oczy swoim pięknem. - Chyba mam gorączkę i zaczynam majaczyć. Ktoś taki nie może istnieć naprawdę.- Bałem się nawet głośniej odetchnąć. Wydawało mi się, że jak się poruszę, to mężczyzna natychmiast zniknie, rozwieje się w powietrzu jak dym.

- Szukasz kogoś? – zapytał melodyjnym głosem. Muszę przyznać, że patrzył na mnie z równą ekscytacją jak ja na niego. Pewnie nigdy w życiu nie widział takiej sponiewieranej sieroty. Byłem brudny i na pewno śmierdzący, bo od dwóch dni się nie myłem. Trzęsłem się z zimna jak galareta. Dodajcie do tego zielone oczy, burzę rudozłotych loczków i niewielki wzrost. Jednym słowem obraz nędzy i rozpaczy. Nie śmiałbym się odezwać do tak doskonałej istoty. Nie mogąc z siebie wykrztusić ani słowa podałem mu kartkę z adresem.

- Dąbrowska? To ostatni dom przy tej ulicy - wskazał mi kierunek smukłą, wypielęgnowaną dłonią. – Ho ho! Skąd się w tej dziurze wziął taki wymuskany paniczyk? Na kilometr czuć od niego grubszą forsę. Może ma tu jakiś domek letniskowy? – skinąłem mu głową na pożegnanie i ruszyłem przed siebie, nadal mocno oszołomiony niecodziennym spotkaniem. Kiedy po chwili się odwróciłem, mężczyzny już nie było. – A może to wszystko mi się wydawało? Jestem już taki zmęczony i głodny. Ostatnio jadłem wczoraj jakąś zapiekankę, bo oczywiście nie pomyślałem aby wziąć jakąś kasę z domu. – Z trudem dotarłem do małej, drewnianej willi. Bramka była otwarta, więc wszedłem bez problemów. Na dziwnych, okutych żelazem drzwiach wyryte były nieznane mi znaki. Nigdzie dzwonka, tylko starodawna kołatka w kształcie podkowy. Miałem coraz większe wrażenie nierealności. Jakbym wkraczając do tego miasteczka przekroczył bramę do innego świata. Zastukałem i wrota natychmiast się otwarły wpuszczając mnie do środka. W przedpokoju zebrała się chyba cała rodzinka. Dwie blondynki jedna koło trzydziestki, druga w wieku mojej siostry oraz drobny, nieco starszy ode mnie  chłopak. Nagle usłyszałem tupot i moja szalona siostra skoczywszy z połowy schodów zawisła mi na szyi z przeraźliwym piskiem.

- Adaś!! Jak dobrze że jesteś! Strasznie się martwiłam – ścisnęła mnie, aż oczy wyszły mi z orbit.

- Anka, zostaw tego biedaka! On ledwo trzyma się na nogach – Starsza z blondynek zdarła ze mnie siostrę i zaprowadziła mnie do salonu. Usadziła na kanapie i przykryła puchatym kocykiem. W kominku płonął wesoło ogień ogrzewając moje skostniałe z zimna nogi. Po chwili wróciła do mnie z miseczką rosołku i jakimś syropkiem.

- Wcinaj, a my przygotujemy dla ciebie wygodne łóżeczko. Aha, zapomniałabym ja jestem Sonia, właścicielka tego domu, ta mała ma na imię Ilona. Rozczochrany smarkacz pod szafą, to Luis, mój bratanek. Niczym się nie martw. Jesteśmy jak brygada RR i supermen w jednym. Żadne kłopoty nie są nam straszne. - Wszyscy się wynieśli oprócz Anki, która usiadła obok i gładziła mnie delikatnie po plecach.

- Dzisiaj sobie odpocznij, a jutro pogadamy. Znajdziemy dla ciebie jakiś kącik, żebyś nie musiał wracać do domu.

- Aniu, wiesz jaki jest ojciec. Jak się dowie gdzie jestem, to tu wtargnie z policją i karczemną awanturą. Nie chcę sprawiać twojej gospodyni kłopotów – chlipnąłem i pociągnąłem nieelegancko nosem.

- Nie przejmuj się nim za bardzo. Zobaczysz, że Sonia coś wymyśli. Mam tutaj wielu niezwykłych przyjaciół, którym nawet ojciec nie odważy się stawić czoła – uśmiechnęła się do mnie pocieszająco. Odwróciłem głowę i zobaczyłem całą miejscową ekipę wracającą z bananami na ustach.

- Chłopie – walnął mnie w ramię Luis – dzisiaj śpisz u mnie. Jutro wyszykujemy ci pokoik. Będzie co prawda nieduży i bez łazienki, ale za to blisko kuchni - wziął mnie za rękę i pociągnął po schodach. W ciągu dwudziestu minut byłem już wykąpany, przebrany w  piżamkę i zapakowany do łóżka. Chłopak uśmiechnął się, zaświecił obok mnie lampkę nocną i wyszedł z pokoju. Westchnąłem ciężko i nakryłem się kołdrą. Zrobiło mi się ciepło i przyjemnie. W ciągu kilku minut film mi się urwał i miałem bardzo dziwny sen.

,, Biegłem nocą przez ciemny las, jakże inny od tych, które do tej pory przemierzałem. Moją drogę oświetlały tylko gwiazdy i księżyc. To była puszcza, stara, niezmierzona pełna tajemniczych odgłosów. Taka w jakiej w słowiańskich czasach musieli polować nasi przodkowie. Nagle drzewa się skończyły i wszedłem na rozległą polanę. Pośrodku niej stał potężny dąb otoczony szerokim kamiennym kręgiem. Na skałach wyryte były jakieś znaki. Lśniły szkarłatem w rozproszonym srebrnym świetle. Czy to krew? Dotknąłem jednego z nich i zapłoną niczym żywy. Wtem na polanę wbiegły widmowe, skrzydlate postacie. Chłopcy i dziewczęta ubrani w białe, powłóczyste szaty zaczęli wirować wkoło w rytm cichej muzyki. Nie miałem pojęcia skąd dobiegała. To tak jakby samo powietrze zaczęło drgać i wydawać słodkie, skoczne dźwięki. Ukryłem się za jednym z kamieni i zafascynowany obserwowałem niezwykłe widowisko. Zostałem jednak szybko odkryty. Jeden z chłopców wyciągnął do mnie rękę.

- Chodź  i zatańcz z nami. Mamy dzisiaj uroczystość – zabrzmiał jego melodyjny głos.

- Święto? A z jakiej okazji? – zapytałem zaciekawiony.

- Nasz długo oczekiwany braciszek wrócił wreszcie do domu – pochylił się i pocałował mnie w czoło – witaj w domu srebrnoskrzydły.’’

Usiadłem gwałtownie na łóżku i zamrugałem oczami. Obraz znikł. Miałem niesamowite wrażenie jakbym tkwił jednocześnie w dwóch światach. Włosy ze strachu stanęły mi dęba. – Nigdy więcej nie będę oglądał ani czytał horrorów – przysiągłem sobie solennie. – Mama miała rację. Zrobiły mi z mózgu sieczkę. Zaczynam gadać sam do siebie i mam zwidy. Może zwariowałem?

- Dlaczego nie śpisz? – usłyszałem z kanapy zaspany głos Luisa.

- Miałem dziwny sen i teraz boję się zasnąć – wyszeptałem zawstydzony. Ten chłopak wzbudzał we mnie zaufanie. Może dlatego, że był niewiele wyższy ode mnie i miał taki miły uśmiech.

- Pewnie za bardzo się martwisz cała ta sytuacją i stąd koszmary. Uwierz, że potrafimy zaradzić twoim kłopotom. Ania jest naszą dobrą przyjaciółką, więc i ty należysz do rodziny.

- Luis, to nie był koszmar. W życiu nie miałem tak realnego snu. Ale masz rację powinniśmy się jeszcze położyć.

- Wiesz Adasiu, Posoka nie jest takim zwykłym miasteczkiem. Jeśli tu zostaniesz szybko się o tym przekonasz. Myślę, że trafiłeś tu z jakiegoś ważnego powodu. Nie ma sensu teraz nad tym rozmyślać – zamknąłem oczy słuchając tego co mówił. Wkrótce Morfeusz ponownie  wziął mnie w swoje objęcia, lecz tym razem obyło się bez sensacji.

…………………………………………………………………………

Następnego dnia siedzieliśmy przy śniadanku, a Sonia jak prawdziwa królowa wydawała rozkazy. Miała zamiar z komórki obok kuchni zrobić dla mnie pokoik. Powyznaczała wszystkim zadania. Mnie z Luisem wypędziła na zakupy. Lodóweczka była pustawa. Dostaliśmy listę sprawunków i kluczyki do samochodu. Trzeba przyznać, że szybko nam poszło. W pobliskim supermarkecie zaopatrzyliśmy się we wszystko co potrzeba. Wracaliśmy właśnie do domu, kiedy na środku ulicy stanął wysoki mężczyzna.

- Uważaj Luis, jeszcze zabijesz tego kretyna! – krzyknąłem przestraszony. – Samobójca czy pijaczyna jakiś? – Tymczasem chłopak gwałtownie zahamował i wyskoczył z auta.

- Avgar, ty idioto! Przez ciebie poharatałbym ukochanego jeepa Soni. – Darł się na cały głos, waląc faceta pięściami w klatę. Ten stał jak skała, szczerząc zęby i nic sobie nie robiąc z gniewu Luisa. Nagle złapał go w talii, podniósł do góry i wpił łapczywie w jego usta. Blondynek nie zdążył nawet pisnąć. Nie wyglądał zresztą jakby miał coś przeciwko.

- Nie będę tu siedział jak bałwan i patrzył jak oni się liżą. Swoją droga jak można się całować z facetem? – Nie żebym miał jakieś doświadczenie w tych sprawach. W moim środowisku homoseksualizm uchodził za chorobę. Takich ludzi rodziny wysyłały na przymusowe leczenie. Zarzuciłem na siebie kurtkę i ruszyłem na piechotę do domu. Chyba jednak skręciłem w złą ścieżkę, bo się zwyczajnie zgubiłem. Zacząłem rozglądać się za jakimś tubylcem. Jak zwykle w takich wypadkach, ani śladu życia w okolicy.

- Łup! – coś wylądowało z hukiem po mojej lewej stronie. Zobaczyłem znajomego jasnowłosego mężczyznę ze skrzywioną miną siedzącego w trawie i rozcierającego tyłek. – Rany, mój piękny anioł się zranił! Chyba powinienem mu pomóc? – zastanawiałem się jednocześnie spłoszony i zachwycony ponownym spotkaniem. Obok niego leżał spory, płaski kamień. Stałem tam z rozdziawionymi ustami, jak przysłowiowy wiejski głupek, zamiast przystąpić do akcji ratunkowej.

- Co się tak gapisz? – warknął nieprzyjaźnie przybysz z niebios. – Windy nie widziałeś?

- Eee…? - odezwałem się inteligentnie.

- Dość, że mały, to jeszcze niedorobiony – zmierzył mnie chłodnym wzrokiem. Tymczasem we mnie zawrzało. Mój wzrost był moim słabym punktem. Wszyscy, którzy mnie znali wiedzieli, że nie wolno z niego żartować. Na każdą najmniejszą kpinę na jego temat reagowałem morderczym szałem. Jednym słowem wstępował we mnie diabeł. Zerknąłem w prawo i zobaczyłem niewielkie bajorko. Ruszyłem energicznie w jego stronę z błyskiem w oku.

- Masz zamiar się utopić w tej kałuży z rozpaczy? – drwił dalej piękny nieznajomy. – Błoto pomaga na cerę, nie na wzrost! – Zanurzyłem rękę w cuchnącej wodzie i nabrałem pełną garść mułu. Podszedłem do mężczyzny i bez słowa wymalowałem mu oślizłą mazią buźkę, aż miło było popatrzeć. Był tak zaskoczony moim wyczynem, że nawet się nie bronił. Zaczął prychać z obrzydzenia, a jego oczy zapłonęły wściekłością.

- Teraz wyglądasz tak jak powinieneś! Paskudny charakter i paskudna gęba! Nikt nie będzie miał wątpliwości co z ciebie za jeden – odwróciłem się na pięcie i spokojnie poszedłem ścieżką w kierunku, w którym prawdopodobnie był mój dom. Zobaczyłem kątem oka jak przystojniak zrywa się na równe nogi i rusza za mną w pogoń. Włączyłem dopalacze i jak szalony pognałem przez las. Umiałem naprawdę szybko biegać. To był jedyny sport w którym byłem naprawdę dobry.

- Ratunku – darłem się na całe gardło. – Jakiś brudny psychopata chce mnie zabić!