Rozdział 10

Teraz już nikt nie może mi zarzucić, że nie publikuje mu komentarza. Specjalnie przeniosłam się tutaj ze względu na liczne awarie na onecie. Bawcie się dobrze :)

Pozostał mi jeszcze tylko tydzień wakacji. Ciotka z początku była niezmiernie zdziwiona kierunkiem studiów jaki wybrałem, ale kiedy wytłumaczyłem jej czego będę się uczyć ustąpiła, a nawet wyraziła zainteresowanie moimi podręcznikami. Wiem, że farmacja niektórym może wydawać się nudna, ale ja uwielbiałem chemię i chciałem w przyszłości tworzyć nowe, oparte na naturalnych składnikach leki. Nauką się nie przejmowałem, bo zawsze przychodziła mi z łatwością. Gorzej z rówieśnikami. Przeważnie, w najlepszym wypadku, byłem z nimi w chłodnych stosunkach i uznawano mnie za dziwaka. Ale zdarzało się też wielokrotnie, że byłem prześladowany za swoją orientację i poglądy. Ludzie zwykle nie lubią tych, którzy za bardzo się od nich różnią. Nie przeszkadzało im to jednak zbytnio, kiedy odpisywali ode mnie na sprawdzianach. Chciałem, aby tym razem było inaczej. Pragnąłem, żeby nowi koledzy mnie zaakceptowali. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Nie orientowałem się też specjalnie w trendach mody. Postanowiłem pójść na konsultacje do Samuela, który w sprawach wyglądu, z pewnością był mistrzem. Ubrałem się w niesamowitym, jak na mnie, tempie i po dwudziestu minutach stałem już pod bramką willi Ostrowskich, waląc w dzwonek z całych sił. Otworzył mi Zoli z bardzo zadowoloną minką.

- Psysedłeś się ze mą pobawić? Tata śpi i powierzał, że jak go obudzę to mnie zamknie w lochach – wyrzucał z siebie wiadomości z szybkością karabinu maszynowego.

- Zaprowadź mnie do sypialni Sama, najwyżej mnie też zamknie w lochach – uśmiechnąłem się do wiercącego się dzieciaka.

- Mas wasną sprawę, tak? Nie bój się, w piwnicy jest fajnie, są tam ogromne pająki. Często bawię się z nimi w wyścigi. Pokasę ci, a tata długo się nie gniewa – stwierdził poważnie malec.

- Nie lubię robaków – otrząsnąłem się z obrzydzeniem – więc postaram się tak obudzić tatę, aby się zbytnio nie zdenerwował.

- Idę z tobą, muse się naucyć, jak to się robi. Jak go nie słucham, to się zawse wścieka i daje mi kary – chłopiec podreptał przodem prowadząc mnie do domu.

Po cichutku, na palcach weszliśmy do sypialni Samuela. Pokój był naprawdę imponujący. Przypominał nieco zamkowe komnaty, jakie widziałem podczas zwiedzania Szkocji w zeszłym roku. Ogromne łoże zajmowało oczywiście lwią część. Ciężkie bordowe zasłony nie przepuszczały ani odrobiny światła. Widzieliśmy cokolwiek, tylko dzięki tlącemu się jeszcze kominkowi. Podszedłem bliżej. W ciemnozielonej, jedwabnej pościeli leżał Sam, ubrany w elegancką, popielatą piżamę. Długie, czarne włosy tworzyły wokół jego głowy swoistą aureolę. Wyglądał tak niewinnie i młodo. Delikatnie pogładziłem go po bladym policzku, nie chcąc zbyt gwałtownie wyrywać go ze snu. Niestety jak zwykle się przeliczyłem. Mężczyzna zareagował instynktownie. Nie całkiem jeszcze rozbudzony, złapał mnie w talii i przekręcił, nakrywając swoim ciałem i kompletnie mnie unieruchamiając. Pisnąłem zaskoczony i zacząłem się szarpać. Warknął groźnie, wysuwając ostre kły o kilka centymetrów od mojej szyi.

- Co ty do cholery robisz? – krzyknąłem wystraszony. Mój głos najwidoczniej przebił się do jego świadomości, bo otworzył szare oczy, w których przebłyskiwały jednak szkarłatne iskierki.

- Luis – szepnął zaskoczony – co ty tutaj robisz o tej porze?

- Skąd mogłem wiedzieć, że wysypiasz się do południa? Potrzebuję twojej rady, ale skoro chcesz dalej spać, to już mnie nie ma – zrobiłem rozczarowaną minkę. – Czy mógłbyś ze mnie zejść?

- Przepraszam, już cię puszczam – Sam wstał nie odmawiając sobie jednak otarcia się o mnie całym ciałem. – Co takie ważnego przywiodło cię do mnie?

- To może wydać ci się niemądre, ale chciałbym jak najlepiej zaprezentować się w nowej szkole. Ty jesteś najlepiej ubraną osobą jaką znam, więc pomyślałem, że mógłbyś mi pomóc w skompletowaniu garderoby.

- Jednym słowem mam z tobą pójść na zakupy? A co będę z tego miał?

- No wiesz, myślałem, że jesteś moim przyjacielem, ale jak nie chcesz to poproszę Artura. On na pewno mi nie odmówi  – spojrzałem na niego niewinnie spod rzęs. - Złapie się na haczyk, czy nie?

- Ani się waż, ten głupi kundel przerobiłby cię na członka miejscowej mafii. U niego szczyt elegancji to kolczyk w nosie, nabijana ćwiekami kurtka i skórzane spodnie. A ty chcesz chyba pozyskać ludzi, a nie ich odstraszyć. Zaczekaj na mnie na chwilę, zaraz będę gotowy. Musimy jednak zabrać ze sobą małego, nie mam go dzisiaj z kim zostawić.

I tak zaczęła się nasza zakupowa pielgrzymka po Krakowie. Chodziliśmy od sklepu do sklepu, od galerii do galerii, a stos ciuchów w samochodzie Sama rósł zatrważająco. Gdybym wiedział co mnie czeka, nigdy bym się na to nie zgodził. Ostrowski był niezmordowany i ogromnie wybredny w wyborze ubrań. Odwiedziliśmy chyba wszystkie butiki w mieście. Musiałem przymierzyć całe tony łaszków, zanim łaskawie zgodził się coś kupił. Kręcił nosem jak prawdziwy arystokrata, a sprzedawczynie latały wokół nas jak na skrzydłach czując grubą kasę. Wieczorem nawet Zoli, zazwyczaj pełen energii, był wykończony. W drodze powrotnej obaj zasnęliśmy, przytulając się do siebie na tylnym siedzeniu samochodu. Obudził nas dopiero Sam gwałtownie hamując. Nie chciał przejechać kota mojej ciotki, pałętającego się przed naszym domem po ulicy. Jak zwykle nie zapiąłem pasów i walnąłem głową w siedzenie naprzeciwko, nabijając sobie porządnego guza. Sonia na dźwięk pisku hamulców wybiegła zaniepokojona do ogródka. Złapała za kark nieposłusznego futrzaka i potrząsnęła nim w powietrzu.

- Ty głupi kocie w końcu się doigrasz. Skończysz jako dywanik przed moim łóżkiem. A wy co, obrabowaliście wszystkie okoliczne sklepy, czy coś? – krzyknęła w naszym kierunku, na widok niezliczonej ilości pakunków, jakie zacząłem wyciągać z bagażnika.

……………………………………………………………………………………

Spędzony z Samem i Zoli wolny czas szybko minął. Wieczorem padłem na łóżko całkowicie bez sił. Avgar łaskawie zgodził się na jeden dzień laby w tygodniu. Jutro zaczynała się od nowa nasza harówka. Mimo, że od dwóch tygodni zasuwaliśmy jak mróweczki, nie sprzątnęliśmy nawet połowy biblioteki. -Musimy skończyć do soboty, bo od następnego poniedziałku zaczynają się zajęcia na uczelni. Nasz ulubiony potwór jeszcze o tym nie wie i nie wiadomo jak zareaguje, na wieść o tym, że jego niewolnik, zamiast pracować u niego, musi się uczyć. Mam nadzieję, że nie każe mi rzucić studiów z powodu naszej umowy. - Tak rozmyślając, wlokłem się wczesnym rankiem, za kłócącymi się jak zwykle mężczyznami. Zupełnie nie zwracali na mnie uwagi obrzucając się coraz bardziej obrazowymi wyzwiskami. O co im poszło? Artur się obraził, że nie wzięliśmy go wczoraj do Krakowa. Nie znosił robić zakupów, ale najwidoczniej zazdrosny o nasze sam na sam, urządził nam straszną awanturę. W nienajlepszych humorach dotarliśmy do podziemnego zamku Avgara.

- Idź do sypialni pana domu i przynieś z niej walające się wszędzie książki. Trzeba je odłożyć na miejsce – wydał dyspozycje, obowiązkowy jak zwykle Sam.

- Nie boisz się mnie puszczać do jego jaskini? – próbowałem zażartować chcąc rozbawić zachmurzonego mężczyznę.

- Dobrze wiesz, że o tej porze nigdy nie ma go w domu. Więc zajmij się czymś pożytecznym – burknął na mnie. Spojrzałem na jego niezadowoloną minę i zdecydowałem, że lepiej spełnię jego prośbę. - Ulotnię się i zniknę im z pola rażenia, najwyżej się pobiją. - Pobiegłem we skazane mi miejsce, znajdujące się obok wejścia do szklarni. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy wszedłem do pokoju i zastałem w nim, siedzącego na łóżku półnagiego chłopaka wyglądającego jak typowy elf. No wiecie, oglądaliście „ Władcę Pierścieni’’, chyba pamiętacie Legolasa - szpiczaste uszka, jasne włoski, niebieskie oczka, smukłe zachwycające ciało. - Ale co ten drań robi w sypialni Avgara? - Przyjrzałem się bliżej i odkryłem na jego skórze, ślady miłosnych ukąszeń. - A to paskudna gnida. - Tymczasem chłopak podniósł wzrok, spojrzał na mnie z wyższością i zmarszczył nosek na widok mojego niechlujnego wyglądu.

- Posprzątasz tutaj później, przygotuj dla mnie kąpiel mały – wstał i nawet nie czekając na odpowiedź, udał się do łazienki. Zaczął myć twarz rozchlapując specjalnie wodę po całym pomieszczeniu i robiąc przy tym mnóstwo bałaganu. - Złośliwy skunks wziął mnie za służącego i robi sobie ze mnie jaja. Już ja mu pokażę, gdzie jego miejsce.

- Na pana miejscu, mając tak delikatną skórę, nie mył bym się taką wodą prosto z kranu. Może pan sobie zniszczyć cerę – odezwałem się służbiście. – A wie pan, że w szklarni jest źródełko z kryształowo czystą wodą. Podobno ma odmładzające właściwości. Pójdę już, nie będę panu przeszkadzać – uśmiechnąłem się, patrząc mu niewinnie prosto w oczy. -  A teraz się okaże na ile ten paniczyk jest próżny. Mam nadzieję, że jest tak równie głupi jak ładny. - Ukłoniłem się grzecznie, wziąłem piętrzące się na stole książki i wyszedłem z pokoju. Niesamowicie zadowolony z siebie, ruszyłem do biblioteki. Tam zaszyłem się w ciemnym kącie i zacząłem pracować, pogwizdując wesoło.

- O widzę, że humorek ci wrócił. Co tak suszysz zęby? – zapytał zaciekawiony moim zachowaniem Artur.

- Myślę, że już wkrótce zobaczysz. Nic ci nie powiem. Wiesz, że Avgar sprowadził sobie kochanka? Zastałem przystojniaka w jego sypialni. Słodziutki jak cukiereczek – posłałem mu złośliwy uśmieszek.

- Co przeskrobałeś? – odezwał się zza moich pleców zaniepokojony Samuel.

- Nie rozumiem o co wam chodzi, pracuję tu sobie grzecznie w kąciku, a wy snujecie jakieś niemądre podejrzenia – zapytałem ze świętym oburzeniem w głosie, robiąc szczenięce oczka. I pewnie byliby mi uwierzyli, gdyby nagle nie usłyszeli mrożącego krew w żyłach wrzasku, dobiegającego z sypialni Avgara. Drzwi się otworzyły i na korytarz wybiegł jasnowłosy elf. Kiedy mnie zobaczył rzucił się na mnie z pazurami, sięgając po babsku do twarzy i piszcząc ile sił w płucach. Zaskoczeni przyjaciele pośpieszyli mi się na ratunek, z trudem odciągając ode mnie wściekłego chłopaka.

- Co się tutaj do cholery wyprawia? – rozległ się niski głos Avgara. - O mój boże, ale ten facet ma wyczucie chwili. Musiał przyjść właśnie teraz. Ten chudy wymoczek na pewno na mnie naskarży – myślałem przestraszony, cofając się przezornie do tyłu, szukając oczami drogi ucieczki.

- Zobacz co mi zrobił ten idiota – zajęczał elf – jak możesz zatrudniać w domu takich bałwanów. Spójrz na moją twarz – odgarnął długie włosy i naszym oczom ukazała się upiornie czerwona, pokryta wielkimi filetowymi krostami twarz chłopaka. Jego niebieskie oczy wyglądały strasznie komicznie, na tle purpurowej buzi. Pierwszy nie wytrzymał Artur i parsknął gromkim śmiechem, zaraz potem w jego ślady poszedł Sam. Natomiast Avgar wbił we mnie bardzo wymowne, oskarżycielskie spojrzenie. Zaczął podchodzić do mnie powoli ze srogą miną błyskając gniewnie szkarłatnymi ślepiami. Zanim zdążył coś powiedzieć, rzuciłem się niespodziewanie do przodu, przepełzłem między jego nogami i pobiegłem w kierunku szklarni. Wpadłem z impetem do środka i niewiele myśląc, wlazłem pod dużą kamienną szafę na narzędzia ogrodnicze. Złapałem za nogę ogromnego mebla. - No, teraz nikt mnie stąd nie wyciągnie. Demon czy wilkołak, żaden się tu nie zmieści – pomyślałem zadowolony z obranej strategii.