Rozdział 13

Dobrzy ludzie poratujcie autorkę i wymyślcie jakieś imię dla dziecka Luisa i Avgara. Nie wypada, aby do końca życia nazywano go Jajem.

Luis

Następnego dnia obudziłem się w łóżku i nie miałem pojęcia jak się w nim znalazłem. Musiałem chyba zasnąć w tej wannie. Coś popiskiwało w okolicach sufitu i nie dawało mi wrócić w ramiona Morfeusza. Otworzyłem oczy, aby zlokalizować źródło dźwięku. Jajo szybowało wokół lampy i jak tylko zorientowało się, że już nie śpię zanurkowało w moim kierunku. W sekundę później miałem je w swoich objęciach, ćwierkające radośnie, jakby chciało opowiedzieć mi jakąś historię. Przytulałem je i głaskałem, a ono zabawnie bulgotało po swojemu.

- Luis – Avgar otwarł drzwi z rozmachem – ty jeszcze w łóżku? Wstawaj natychmiast, mamy dla ciebie z Sonią niespodziankę. Przyjdź jak najszybciej do biblioteki i zabierz ze sobą malucha, bo jeszcze coś spsoci jak zostanie sam.

Radosna twórczość własna – maluszek, czyli Jajo.

Muszę przyznać, że zaciekawił mnie tym oświadczeniem. W ekspresowym tempie narzuciłem na siebie ciuchy i mocno trzymając w objęciach synka zszedłem na dół. Łobuziak pofukiwał na mnie obrażony, że nie pozwalam mu latać, więc jak tylko wszedłem do sali, która była największym pomieszczeniem w zamku, wypuściłem go na wolność. W ogromnej jaskini zgromadzono tysiące, a może nawet miliony książek. Jajo szalało z radości, pierwszy raz mając do dyspozycji taką przestrzeń. Zrobiło sobie slalom między regałami, a mnie o mało serce nie wyskoczyło gardłem. Wystraszony patrzyłem na dzikie ewolucje jakie wyczyniało w powietrzu.

- Lui, nie panikuj, nic mu nie będzie – odezwał się z uśmiechem demon, który razem z Sonią siedział w niewielkiej wnęce.

- Mamy dla ciebie prezent – ciotka trzymała w dłoniach maleńką, kryształową buteleczkę z jakimś wywarem. – Efekty będą trwałe, więc dobrze się zastanów. Wyrosną ci skrzydła identycznie jak te u malucha. Będziesz mógł je chować i wyjmować w miarę potrzeby. Myślę, że bardzo ci się przydadzą. - Patrzyłem na nią, nie bardzo wiedząc co mam zrobić. Z jednej strony bardzo chciałem tej przemiany zdając sobie sprawę, że pomoże mi w opiece nad synkiem, z drugiej bałem się czy nie będę miał znowu jakiś dziwnych skutków ubocznych. Po kilku minutach podjąłem decyzję. Odetchnąłem głęboko, wziąłem z rąk Soni flaszeczkę i jednym łykiem wypiłem to świństwo. Miało naprawdę obrzydliwy smak bagiennej wody.

- Ściągnij koszulkę, zaraz się zacznie – odezwał się Avgar.

- Swędzą mnie plecy i jakby coś dużego rozpychało się pod skórą – zacząłem się drapać i mężczyzna złapał mnie za rękę. Nagle poczułem jak coś przeciska się na zewnątrz i usłyszałem cichy szelest. Natychmiast podbiegłem do lustra. Obróciłem się bokiem i znieruchomiałem. – Naprawdę je mam, są śliczne – pisnąłem entuzjastycznie. Oglądałem się ze wszystkich stron i próbowałem rozłożyć duże, nietoperze skrzydła.

- Ostrożnie – Avgar położył mi rękę na plecach i pokierował moimi ruchami. W końcu udało się i rozpostarłem je na całą długość. Były wspaniałe, poruszyłem nimi delikatnie, a płowa sierść, która je pokrywała zafalowała i zalśniła w świetle lamp.

- Piękne, jeszcze tylko musisz nauczyć się nimi posługiwać – uśmiechnął się mężczyzna. Z daleka dobiegł mnie pytający pisk i już po chwili Jajo było przy mnie. Zataczało kółeczka nad moją głową, jakby oglądając nowy nabytek. Potem poszybowało w górę i wróciło z powrotem.

- Chyba zachęca cię do zabawy – roześmiała się Sonia.

- Też mi zabawa, jak spadnę to w najlepszym wypadku potłukę sobie tyłek – odezwałem się niepewnie. – Nie mam najmniejszej ochoty się połamać.

- Lui skarbie, gdzie się podziała twoja skłonność do przygód? – zapytał demon zerkając na mnie trochę złośliwie. – Przyznaj się, że się boisz.

- Oboje jesteście niemożliwi – warknąłem do mojej niepoprawnej rodzinki i zacząłem coraz mocniej machać skrzydłami. Niespodziewanie dla siebie wzbiłem się w górę. Zacząłem powoli, bardzo nieporadnie posuwać się do przodu. Nagle z naprzeciwka nadleciało Jajo, pisnęło ostrzegawczo, a ja spanikowałem, straciłem równowagę i runąłem w dół jak kamień prosto w ramiona zaśmiewającego się do łez demona.

- Czego rżysz bałwanie – fuknąłem na niego jak tylko stanąłem na własnych, nieco drżących nogach. Zacząłem szukać koszulki, która nie wiadomo gdzie się zapodziała.

- Jakie seksowne skrzydełka! – rozległ się od drzwi głos zachwyconego Artura, który w trzech susach znalazł się obok. Od razu wyciągnął rękę, aby mnie obmacać. Nie zdążył jednak wykonać swojego zamiaru, bo Avgar chwyciło go za łokieć i wykręcił mu ramię do tyłu.

- Nie tak brutalnie – jęknął Futrzarski. – Chciałem tylko popatrzeć.

- Mocniej, możesz go jeszcze ode mnie kopnąć w tyłek – podjudzał Sam obserwując z daleka całą akcję. Za nim do biblioteki wsunął się mały Zolli.

- O, wujek zostanie nietoperzem! – otworzył szeroko oczka ze zdumienia. Nagle spod sufitu rozległ się przeciągły gwizd od którego niemal stanęły nam włosy na głowach. Jajo zawisło nad nami po czym z radosnym pomrukiem rzuciło się w ramiona zaskoczonego chłopczyka, łasząc się do niego jak kot.

- Miłość od pierwszego wejrzenia? – zachichotała Sonia.

- Nie chcę go w rodzinie – stwierdził Artur wskazując oczami na demona.

- A kto cię pyta co ty chcesz, skoro mojemu synkowi podoba się Zolli to go dostanie. Po takich tatusiach zebrał najlepszą pulę genów, biedak się nie wywinie, nie ma szans – wypiął dumnie pierś Avgar. Na te słowa Jajo zaczęło ćwierkać słodko wydając miłe dla ucha dźwięki.

- A to drań, nawet do mnie się tak nie przymila – zazdrość zaczęła mnie chwytać za kark. Wyciągnąłem rękę, chcąc wyjąć synka z ramion małego Ostrowskiego, a ten zdrajca warknął na mnie i jeszcze mocniej się w niego wtulił.

- Nie mogę, zapobiegliwy malec. Jeszcze się nie wykluł, a już sobie chłopaka znalazł – Ciotka zamiast pomóc skręcała się z uciechy.

……………………………………………………………………………

Adam

Pobiegłem po śniadaniu do zamku Nissima ponieważ dzisiaj to on miał mnie odwieźć do szkoły. Demon jednak gdzieś zniknął i nie mogłem go nigdzie odnaleźć. W końcu trafiłem do galerii portretowej. Siedział przed znanym mi dobrze portretem cholernego, byłego kochanka. – Jak można coś nadal czuć do truposza? Czy on naprawdę myśli, że ten krzywonosy wieśniak mu kiedyś odpowie? – warczałem w myślach, widząc jego smutną twarz. W głębi duszy jednak poczułem się winny. Ostatnio unikałem go jak zarazy i nie pozwalałem podejść bliżej niż na metr do siebie. W sumie oprócz mnie i kilku osób z kręgu Soni nie miał nikogo na świecie. Musiał być samotny. Ja chodziłem do szkoły, a on zostawał zupełnie sam w ogromnym zamku. Zrobiło mi się go żal.

- Nissim – przerwałem jego zadumę – musimy już jechać.

- Ach, to ty – prześlizgnął się po mnie obojętnym wzrokiem – chodźmy. -Niespodziewanie poczułem w piersiach ukłucie. Zabolało naprawdę mocno. Demon ostatnio przyzwyczaił mnie do swoich zalotów. Zazwyczaj cały czas trzymał się blisko i nie mogłem się od niego opędzić. Ta nieustanna adoracja z jednej strony strasznie mnie denerwowała, ale z drugiej sprawiała niesamowitą przyjemność. Prawie przez cały czas miałem w brzuchu motyle. Wstydziłem się jednak swoich reakcji, zakodowane przez rodziców przesądy tkwiły we mnie nadal bardzo głęboko. Do tego dołożyły się jeszcze przeżycia z dnia porodu Luisa. Dzieci owszem podobały mi się, ale nie chciałbym jeszcze zostać tatusiem. Byłem rozdarty pomiędzy dwoma zwalczającymi się nawzajem uczuciami. Nissim ogromnie mnie pociągał, moja dusza lgnęła do niego jak ćma do światła, a ciało drżało pod najlżejszym dotykiem. Tymczasem w głowie zagnieździł się jakiś potworek złożony ze strachu, wstydu i jakiś niejasnych zasad, które właściwie nie należały do mnie.

Przez całą drogę do szkoły milczeliśmy. Ciężka atmosfera ciążyła mi tak bardzo, że w końcu włączyłem radio. Przed bramą pożegnałem się z nim skinieniem głowy. Trafiłem wprost na grupkę znajomych, którzy z ogromnym zainteresowaniem przyglądali się zarówno samochodowi jak i demonowi.

- Hej Adam – rzuciła jedna z dziewcząt - ten facet to twój krewny? Przedstawiłbyś nas, straszne z niego ciacho. Szkoda, żeby się marnował – W duchu zazgrzytałem zębami. – Niedoczekanie twoje babiszonie jeden! Trzymaj te wymalowane szpony przy sobie!

- No coś ty, on jest gejem, nie macie u niego szans – zagruchałem słodziuteńko. Laskom od razu zrzedły miny, a mnie poprawił się humor.

- Ma kogoś? – zapytał nagle Tomek, jeden z miejscowych przystojniaków. Tego się nie spodziewałem. W tej konserwatywnej, katolickiej szkole ktoś bez skrępowania przyznawał się do odmiennej orientacji? - Cholera jasna! - W dodatku był to szalenie przystojny kapitan drużyny koszykówki i jak tu się nie zdenerwować. Facet nie tylko był zbudowany jak model, ale też inteligentny i oczytany. Nie żaden bezmózgi mięśniak. Na pewno spodobałby się Nissimowi.

- On ma wysokie standardy, wątpię czy się w nich zmieścisz – obrzuciłem go pogardliwym spojrzeniem i ruszyłem do drzwi. Wcale nie byłem tego taki pewny, ale wystarczy, że on w to uwierzy. Zamyślił się na chwilę, wyraźnie było widać, że ma ochotę jeszcze się czegoś dowiedzieć. Na szczęście właśnie zabrzmiał dzwonek i wyratował mnie przed następnymi, krępującymi pytaniami.

Nie doceniłem jednak drania. Na ostatniej lekcji miałem basen i trochę zamarudziłem w szatni, a kiedy wyszedłem, zobaczyłem jak w bramie szkoły Tomek wdzięczy się do Nissima. Giął się jak drzewo na wietrze i wypinał tyłek tak mocno, że o mało nie pękły mu spodnie. – Pieprzony podrywacz! – poczułem jak krew gwałtownie napływa mi do czaszki. Miałem wrażenie, że mózg mi się zaraz zagotuje, a uszami pójdzie piekielny dym.

- Oh, Adam. Nissim zaprosił mnie na weekend do swojego domu. Właśnie opowiadałem mu jak bardzo się lubimy. Będziemy mogli się bliżej poznać i zaprzyjaźnić – zaćwierkał do mnie Tomek i uszczypnął mnie ukradkiem w ramię.

- To miło z jego strony – wybąkałem przez zaciśnięte zęby. – A to cwaniak, piętnaście minut mnie nie było, a on już się do niego dobrał! Już ja ci urządzę weekend twojego życia matole jeden! – warczałem w myślach. Wsiadłem do samochodu nawet nie patrząc na demona. Nie chciałem, aby zauważył, że zazdrość aż mnie skręca. Nie miałem zamiaru się oszukiwać pod tym względem. Wściekłość rozpalała mnie od środka, a ja nie pozwalałem jej wydostać się na zewnątrz. Całą drogę do domu mruczałem pod nosem paskudne przekleństwa życząc Tomkowi wszystkiego najgorszego. Kiedy jednak w holu zaczęliśmy się rozbierać z kurtek nie wytrzymałem i wypaliłem.

- Jak ty sobie to wyobrażasz?! – wrzasnąłem na niego, biorąc się pod boki.

- Co takiego? – uśmiechnął się do mnie z miną skrzywdzonej niewinności i zamrugał długimi rzęsami.

- Nie załamuj mnie, a zamek na latającej wyspie, napowietrzna winda, ogniki? Chyba nie uważasz, że tak wygląda przeciętny polski dom?! – zrobiłem się cały czerwony ze złości.

- Dramatyzujesz – bezczelnie poczochrał mnie po głowie – powiemy, że jestem objęty programem ochrony świadków i zawiążemy mu oczy. Zresztą ludzie prawie wszystko potrafią sobie naukowo wytłumaczyć.

- Po coś ty go zaprosił do jasnej choinki?! Nie macaj mnie tą łapą, zburzysz mi fryzurę.

- Był strasznie milutki i tak ładnie prosił, że nie potrafiłem mu odmówić.

- Milutki to może być kot, a ten  palant zwyczajnie leci na twoją furę! – krzyknąłem nie panując już nad sobą.

- Adasiu – Nissim podszedł do mnie – uwierz mi, żeby uwieść faceta, który mi się podoba nie potrzebuję samochodu. Swoją drogą to słodkie, że się tak o mnie troszczysz. Do twarzy ci z zazdrością mała muszko – roześmiał się i cmoknął mnie delikatnie w usta. Odwrócił się i pogwizdując wesoło zaczął wchodzić po schodach na górę najwyraźniej szampańskim humorze.

- Wracaj tu natychmiast ty cholerny demonie! Jeszcze z tobą nie skończyłem! – darłem się na cały zamek.
...................................................................................
Betowała Niebieska